মই পানবজাৰ যাম

মাহেন্দ্ৰনাথ ডেকাফুকণ হোষ্টেল, কটন কলেজ । মই নতুন আবাসী । মানে মক্কেল । ক্লাছ নথকা সময়ত গলত গামোচা, হাতত বহী এখন লৈ ছিনিয়ৰ লগত চিনাকি হোৱা পৰ্ব । বহী খনত ছিনিয়ৰ জনে নাম আৰু ঠিকনা লিখি দিয়াৰ বিনিময়ত অলপ ৰেগিং কৰে । অভিযান্ত্ৰিক মহাবিদ্যালয়ৰ তুলনাত তাক ৰেগিং বুলি কব নোৱাৰি । তথাপি বিচনাৰ তলত মাইকী মহ বিচৰা, কাল্পনিক প্ৰেয়সীৰ বৰ্ণনা দিয়া, কথিত ভাষাত কৌতুক কোৱা কাৰবাৰটো মোৰ কাৰণে নতুন আছিল । এদিন দাদা এজনৰ লগত মোৰ আৰু মেলুৰ চিনাকি পৰ্ব চলি আছে । দাদা জনে অলপ বেছি ৰেগিং কৰে বুলি মক্কেল বিলাকৰ মাজত প্ৰবাদ আছিল । কথাৰ কথাত তেখেতে গম পালে যে মেলুয়ে অসমীয়াত লেটাৰ পাই আহিছে । লগে লগে আৰম্ভ হল অসমীয়া ব্যাকৰণৰ ওপৰত প্ৰশ্ন । প্ৰশ্নও প্ৰশ্ন সাংঘাতিক প্ৰশ্ন - "মই পানবজাৰ যাম" এই বাক্যটো কোনো ধৰণৰ নঞৰ্থক শব্দ ব্যৱহাৰ নকৰাকে বিপৰীত বাক্যত পৰিণত কৰিব লাগে। শুদ্ধ উত্তৰ দিলেই দাদাই নিজৰ নাম ঠিকনা লিখি দিব । মেলু আৰু মই উত্তৰ ভাবি ভাবি হাইৰাণ । সি কিবা এটা উত্তৰ দিয়ে আৰু গালি খাই । মই কিবা এটা কওঁ, আৰু "হাই হাই, কটন কলেজৰ ষ্টেণ্ডাৰ্ড নোহোৱা হৈ গল" ধৰণৰ বাক্যবান পাওঁ । দুঘণ্টা মান চেষ্টা কৰি আমাৰ অৱস্থা দেখি দাদাৰ মন মুকলিল । তেখেতে দিয়া শুদ্ধ উত্তৰটো মোৰ আজিও মনত আছে - মই পানবজাৰ ঘণ্টা যাম ।