দমকল

আমাৰ পুৰণা ঘৰত এটা দমকল আছিল । দমকলটো আমাৰ জীৱনৰ এটা অপৰিহাৰ্য অংগ আছিল । কাপোৰ ধুৱা, বাচন ধুৱা, গা ধুৱা এইবিলাক কামৰ কেন্দ্ৰবিন্দু আছিল সেই দমকলটো । বছৰত দুবাৰ মান দমকলটোৰ ৱাচাৰ পৰিছিল । ৱাচাৰ পৰিলে দমকল 'মাৰিলেও' পানী নোলায় । ৱাচাৰ সলনি কৰাত পিতা পাকৈত আছিল । ঘৰত সদায় এটা স্পেয়াৰ ৱাচাৰ থাকিছিল । দমকলটোৰ পিষ্টন উলিয়াই ৱাচাৰ সলনি কৰা কামটো এটা সৰুসুৰা অপাৰেচনৰ নিচিনা আছিল । আৰু পিতাৰ এই কামটোৰ দক্ষতা চুবুৰীত জনাজাত আছিল । দমকল ইমাৰজেন্সিত পিতা আছিল চুবুৰীৰ দেৱদূত ।
নতুন ৱাচাৰ লগোৱাৰ পাছত কেইদিনমান দমকল 'মাৰা' কামটো অলপ কষ্টকৰ হৈছিল ।

প্ৰত্যেক দুই তিনি বছৰত ভাল পানী ওলাবলৈ দমকলটোৰ তলত নতুন পাইপ লগোৱা হৈছিল । পাইপ লগাব অহা মানুহ কেইজনৰ কাৰুকাৰ্য্য মই পুৰা দিন বহি বহি চাইছিলোঁ । লোহাৰ শিকলি লগোৱা এডাল প্ৰকাণ্ড ৰেন্স ব্যৱহাৰ কৰি এজন মানুহে পাইপ ধৰি থাকে । আন দুজনে দমকল 'মাৰাৰ' নিচিনা মাৰি মাৰি পাইপডাল হেঁচি বহুৱাই দিয়ে । চতুৰ্থ মানুহজনে পাইপৰ মুখ খন হাতেৰে বন্ধ কৰি থয় আৰু হেঁচি বহুৱাই দিয়াৰ সময়ত এক অদ্ভুত কায়দাত সলোপকৈ অলপ পানী উলিয়াই দিয়ে । এটা ছন্দত হৈ থকা গোটেই প্ৰক্ৰিয়াটোৰ এক অদ্ভুত সন্মোহিনী শক্তি আছিল । বিশেষকৈ সলোপ সলোপকৈ পানী ওলোৱা প্ৰক্ৰিয়াটোত মই ইমানেই ৰস পাইছিলোঁ যে ডাঙৰ হৈ সেইটো বৃত্তিগত পেছা হিচাবে লম বুলি ঠিক কৰিছিলোঁ ।

এতিয়া সেই দমকলো নাই আৰু সেই ইচ্ছাও নাই ।