প্ৰতিধ্বনি

2010 মানৰ কথা । সৰু ছোৱালীৰ বয়স তেতিয়া দুবছৰ । এটা ভাল আনকমন নামৰ অভাৱত তাইৰ নামাকৰণ কৰা হোৱা নাছিল ।

তেনেকুৱা সময়তে এদিন শনিবাৰে মই অলপ পাৰ্টি কৰিম বুলি অকলে বহিলোঁ । দহটা মান বজাত মাক জীয়েক বিচনাত উঠিল । মোৰ আকৌ ভূপেনদাৰ গান শুনাৰ মুদ আছিল । গতিকে মই শুব নগৈ গান শুনাত লাগিলোঁ । ৰাতি এটা বজাত হঠাৎ ভূপেনদাৰ গানৰ এটা শব্দই মোক হিলাই দিলে । প্ৰতিধ্বনি । আৰে ৱাহ, এইটো দেখোন সৰু ছোৱালীৰ নাম হব পাৰে ।

উত্তেজিত হৈ মাজৰাতি এওঁক উঠাই দিলোঁ । ৰাতি এটা বজাত উঠোৱা কাৰণে খং উঠিছিল যদিও ভাল নাম পোৱা বুলি শুনি অলপ ঠাণ্ডা হল । ৰাতি খন উঠাইছা চো ইটছ বেতাৰ বি গুড টাইপ চাৱনি এটা দি তেওঁ নামটো শুনিলে । তাৰ পাছত কিবা হিচাব কৰিলে । মই বোলো কেনে পালা । এওঁ ভেকাহি মাৰি উঠিল, "এঘৰতা আখৰৰ নাম । ছোৱালীয়ে আজিলৈকে তিনিটা আখৰৰ শব্দই উচ্চাৰণ কৰিব নোৱাৰে । এইটো নাম থলে পোন্ধৰ বছৰ মানলৈ নামটোকে কব নোৱাৰিব । বেলেগ কাম নাই যদি শুই থাকা"

ময়ো পিছে এৰি দিয়া ভকত নহয় । মাকে ৰিজেক্ট কৰিলে কি হল, ছোৱালী আছে নহয় । শুই থকা ছোৱালীৰ কাণৰ কাষত গৈ তিনিবাৰ মান প্ৰতিধ্বনি বুলি মাতি দিলোঁ । সেই মূহূৰ্তত মোৰ এনে লাগিছিল যেন তাই উঠি বহি কব - ৱাহ পাপা,  কি ধুনীয়া নাম । কিন্তু মোৰ ফুটা কপাল - তাই আৰম্ভ কৰি দিলে ভয়ঙ্কৰ কান্দোন ।

চোফাত ৰাতি শুই কেনে লাগে সিদিনা মই আবিষ্কাৰ কৰিছিলোঁ ।