প্ৰতিধ্বনি

2010 মানৰ কথা । সৰু ছোৱালীৰ বয়স তেতিয়া দুবছৰ । এটা ভাল আনকমন নামৰ অভাৱত তাইৰ নামাকৰণ কৰা হোৱা নাছিল ।

তেনেকুৱা সময়তে এদিন শনিবাৰে মই অলপ পাৰ্টি কৰিম বুলি অকলে বহিলোঁ । দহটা মান বজাত মাক জীয়েক বিচনাত উঠিল । মোৰ আকৌ ভূপেনদাৰ গান শুনাৰ মুদ আছিল । গতিকে মই শুব নগৈ গান শুনাত লাগিলোঁ । ৰাতি এটা বজাত হঠাৎ ভূপেনদাৰ গানৰ এটা শব্দই মোক হিলাই দিলে । প্ৰতিধ্বনি । আৰে ৱাহ, এইটো দেখোন সৰু ছোৱালীৰ নাম হব পাৰে ।

উত্তেজিত হৈ মাজৰাতি এওঁক উঠাই দিলোঁ । ৰাতি এটা বজাত উঠোৱা কাৰণে খং উঠিছিল যদিও ভাল নাম পোৱা বুলি শুনি অলপ ঠাণ্ডা হল । ৰাতি খন উঠাইছা চো ইটছ বেতাৰ বি গুড টাইপ চাৱনি এটা দি তেওঁ নামটো শুনিলে । তাৰ পাছত কিবা হিচাব কৰিলে । মই বোলো কেনে পালা । এওঁ ভেকাহি মাৰি উঠিল, "এঘৰতা আখৰৰ নাম । ছোৱালীয়ে আজিলৈকে তিনিটা আখৰৰ শব্দই উচ্চাৰণ কৰিব নোৱাৰে । এইটো নাম থলে পোন্ধৰ বছৰ মানলৈ নামটোকে কব নোৱাৰিব । বেলেগ কাম নাই যদি শুই থাকা"

ময়ো পিছে এৰি দিয়া ভকত নহয় । মাকে ৰিজেক্ট কৰিলে কি হল, ছোৱালী আছে নহয় । শুই থকা ছোৱালীৰ কাণৰ কাষত গৈ তিনিবাৰ মান প্ৰতিধ্বনি বুলি মাতি দিলোঁ । সেই মূহূৰ্তত মোৰ এনে লাগিছিল যেন তাই উঠি বহি কব - ৱাহ পাপা,  কি ধুনীয়া নাম । কিন্তু মোৰ ফুটা কপাল - তাই আৰম্ভ কৰি দিলে ভয়ঙ্কৰ কান্দোন ।

চোফাত ৰাতি শুই কেনে লাগে সিদিনা মই আবিষ্কাৰ কৰিছিলোঁ ।

কাত্তি

তিনি দিনৰ পৰা আমাৰ মাতবোল নাই । কাজিয়া খন কিয় লাগিছিল মনত নাই, কিন্তু মোৰ যে দোষ নাই মই জানো। দোষ থাকিলেও মই কেতিয়াও স্বীকাৰ নকৰোঁ। স্বীকাৰ কৰিলেও ক্ষমা নোখোজোঁ । যোৱা তিনিদিন আমি ছোৱালী জনীৰ মাধ্যমেৰে কথা পাতি আছোঁ । মই যদি কওঁ "মাজনী ভাত দিয়া বুলি ক" , তেওঁ কয় "মাজনী মোৰ মোজা কত আছে" । ইত্যাদি ইত্যাদি ।

সাধাৰণতে তেওঁ ইমান লাগি থকা মানুহ নহয় । ৰাতিপুৱা কাজিয়া কৰি ৰাতি মোৰ কাৰণে গীফ্ট লৈ অহা মানুহ । এইবাৰ দেখোন তিনিদিনলৈ গোমোঠা মাৰি আছে । থাকিলেও থাকিল । ইতিহাসত মাইকী মানুহে ভুল স্বীকাৰ কৰি ক্ষমা খোজাৰ উদাহৰণ নাই । মইনো কিয় ব্যতিক্ৰম হম ।

 

আজি ৰাতিপুৱা মই ব্ৰেকফাষ্ট টেবুলত দি চোফাত বহি আছোঁ । তেওঁ খাই অফিচ গলে মই বাকী কাম কৰিম । পিছে মহাৰাজ ইফালে সিফালে ঘূৰি ফুৰিছে । চাৰ্ট পেন্ট পিন্ধি আছে, মানে মোজা বা ৰুমাল বিচাৰি পোৱা নাই । দুয়োটা বস্তু মই বিচনাত দেখাকে থৈ দিছিলোঁ । তথাপিও ৰাইজ বিচৰাত ব্যস্ত । বিচাৰি বিচাৰি মোৰ ওচৰ পাই ইংগিত দিলে, মই উঠিব লাগে । কিনো এনে বস্তু বিচাৰি আছে । খঙতে মুখেৰে ওলাই গল "কি বিচাৰি আছা হে" । তেওঁ মিচিকিয়া হাঁহি মাৰি কলে, "পালোঁ দিয়া, তোমাৰ মাতসাৰ বিচাৰি আছিলোঁ" । মানুহ জনৰ যে কাণ্ড । মোৰো হাঁহি উঠি গল । মোৰ হাঁহি দেখি তেওঁ বেঙাৰ নিচিনা হাঁহি কলে "বোনাচ হিচাবে তোমাৰ হাঁহিও পাই গলো" । ৰাতিপুৱাই মহাৰাজলৈ মৰম লাগি গল । থিয় হৈ গালত চুমা এটা খাবলৈ পালোঁ কি নাই, জীৱৰীয়ে চিঞৰ আৰম্ভ কৰিলেই নহয়, "পাপা মামাৰ কাত্তি দোষ্টি হৈ গল"